İki duvar ve bir çift koşu figürü. Liberec’teki Paprov nmst’e baktığınızda Beck şelalesinin buradan başladığını bile fark edemezsiniz.
İşte sihir. Bu abartılı ticari maratonlardan biri değil. Geleneksel olmayan bir Bh Liberec sivil savunma sığınağıdır ve yalnızca yaklaşık 350 metre uzaklıktadır. Ama ne?
Yol kenarında ama sola gitmeniz gerekiyor, benimle yapacak olan kuşlarla etkileşime geçmenizi tavsiye ederiz. Sondaki kapılardan biri kör, orada kaybolabilirsiniz, değerli bir pencereye dikkat çekiyoruz, bazılarımız ise her yarım dakikada bir karanlık örtünün içinde kayboluyoruz.
Peki meme? bana sor başlangıç İnliyorum. Sen, iki, bir! Bodruma koştum ve olayın açıklamasında şöyle yazıldığı aklıma geldi: Koşun ama etrafınıza bakmayı unutmayın! Tabi bu ortam bana göre değil.
Komplo teorisi diye bir şey yoktur
İlk birkaç metre oldukça dolambaçlı, bu yüzden kelimenin tam anlamıyla duvardan duvara uçuyorum. Kana bulanmamaya çalışıyorum çünkü en kötüsünün henüz gelmediğini biliyorum. Şarkıyı doldururken başka koşulların beni buraya nasıl sürükleyebileceğini düşünmemeye çalışıyorum. Durun, bu işe yaramadı.
Sahip olduğum gaz maskeleri, dev heykelcikler ve diğer hatıra eşyalarım yüzünden üşüttüm. Belki de içimdeki en kötü duygu şu yazan tabelaydı: Anneler ve çocuklar.
Atletizm ligi stadyumlarından yarı boş tribünlere bakmaya alışkınım, bin beş yüz kişinin hayati ihtiyaçlarını karşılayacak şekilde donatılmış iki anti-atom barınağı benim için büyük bir bilinmezlik. Gerisi muhtemelen herkes içindir.
Komplo teorileri üretmeyi bırakın ve hızlanın. Bekleyecek bir şey yok, başımın çaresine bakarım çünkü çok parçalı piste alışkınım.
Son adım ve son
En iyi kapaktan ince bir düz. Ancak sonunda bacaklarım kasılmaya başlıyor ve dik merdivenler zirveye çıktığı anda, başlangıçtan kaçmak için boşuna bakıyorum.
Önce hırsla o merdivenlerden yukarı koşuyorum, sonra ikiden sonra ve bir süre sonra bacaklarım bile orada olmayabilir. O anda barınakta yalnız olduğum ve komik sürünmemi kimsenin görmediği için minnettarım. Duvarın yanında sesler duyuyorum, cl ne anlama geliyor? Son adım, gün ışığı ve son.
Organizatörlerden biri beni her nasılsa iyi gitmedi, bu yüzden bana gidemeyiz diye uyardı. Tamam anladık, 4 dakika sonra elime ulaşması 59 saniye sürdü. Tanrıya şükür.
Ben de tamamen ölmek üzere olan diğer bcm’ye katılıyorum ve hepimiz, neredeyse nefesimizi bile tutamasak da, birbirimizi cezalandırıyoruz. Yollardaki normal insanlar gibi başlangıç noktasına dönüyoruz ve çoğunlukla yavaş yürüyoruz.
Tekrar ve tekrar. Bir süre iyileşmenin ardından, bir çeşit başlangıç seçeneğini kullanmayı umuyorum ama bu gerçekten işe yaramıyor. Bu sefer starttan hemen sonra bacaklarım dirseklerle dolu ve en azından elimden gelenin en iyisini yaptığımı biliyorum.
Sonunda, eski elit baka Zuzka Kocumová’nın ardından ikinci sırada yer aldı, özellikle kendisini tebrik ediyorum.Baştan çıkarmanın anısı çok güzel ve hareket ettiğimde bacaklarım bana bunu hatırlatıyor.
İşte sihir. Bu abartılı ticari maratonlardan biri değil. Geleneksel olmayan bir Bh Liberec sivil savunma sığınağıdır ve yalnızca yaklaşık 350 metre uzaklıktadır. Ama ne?
Yol kenarında ama sola gitmeniz gerekiyor, benimle yapacak olan kuşlarla etkileşime geçmenizi tavsiye ederiz. Sondaki kapılardan biri kör, orada kaybolabilirsiniz, değerli bir pencereye dikkat çekiyoruz, bazılarımız ise her yarım dakikada bir karanlık örtünün içinde kayboluyoruz.
Peki meme? bana sor başlangıç İnliyorum. Sen, iki, bir! Bodruma koştum ve olayın açıklamasında şöyle yazıldığı aklıma geldi: Koşun ama etrafınıza bakmayı unutmayın! Tabi bu ortam bana göre değil.
Komplo teorisi diye bir şey yoktur
İlk birkaç metre oldukça dolambaçlı, bu yüzden kelimenin tam anlamıyla duvardan duvara uçuyorum. Kana bulanmamaya çalışıyorum çünkü en kötüsünün henüz gelmediğini biliyorum. Şarkıyı doldururken başka koşulların beni buraya nasıl sürükleyebileceğini düşünmemeye çalışıyorum. Durun, bu işe yaramadı.
Sahip olduğum gaz maskeleri, dev heykelcikler ve diğer hatıra eşyalarım yüzünden üşüttüm. Belki de içimdeki en kötü duygu şu yazan tabelaydı: Anneler ve çocuklar.
Atletizm ligi stadyumlarından yarı boş tribünlere bakmaya alışkınım, bin beş yüz kişinin hayati ihtiyaçlarını karşılayacak şekilde donatılmış iki anti-atom barınağı benim için büyük bir bilinmezlik. Gerisi muhtemelen herkes içindir.
Komplo teorileri üretmeyi bırakın ve hızlanın. Bekleyecek bir şey yok, başımın çaresine bakarım çünkü çok parçalı piste alışkınım.
Son adım ve son
En iyi kapaktan ince bir düz. Ancak sonunda bacaklarım kasılmaya başlıyor ve dik merdivenler zirveye çıktığı anda, başlangıçtan kaçmak için boşuna bakıyorum.
Önce hırsla o merdivenlerden yukarı koşuyorum, sonra ikiden sonra ve bir süre sonra bacaklarım bile orada olmayabilir. O anda barınakta yalnız olduğum ve komik sürünmemi kimsenin görmediği için minnettarım. Duvarın yanında sesler duyuyorum, cl ne anlama geliyor? Son adım, gün ışığı ve son.
Organizatörlerden biri beni her nasılsa iyi gitmedi, bu yüzden bana gidemeyiz diye uyardı. Tamam anladık, 4 dakika sonra elime ulaşması 59 saniye sürdü. Tanrıya şükür.
Ben de tamamen ölmek üzere olan diğer bcm’ye katılıyorum ve hepimiz, neredeyse nefesimizi bile tutamasak da, birbirimizi cezalandırıyoruz. Yollardaki normal insanlar gibi başlangıç noktasına dönüyoruz ve çoğunlukla yavaş yürüyoruz.
Tekrar ve tekrar. Bir süre iyileşmenin ardından, bir çeşit başlangıç seçeneğini kullanmayı umuyorum ama bu gerçekten işe yaramıyor. Bu sefer starttan hemen sonra bacaklarım dirseklerle dolu ve en azından elimden gelenin en iyisini yaptığımı biliyorum.
Sonunda, eski elit baka Zuzka Kocumová’nın ardından ikinci sırada yer aldı, özellikle kendisini tebrik ediyorum.Baştan çıkarmanın anısı çok güzel ve hareket ettiğimde bacaklarım bana bunu hatırlatıyor.